Anneke beviel 11 september van haar derde kindje. Door een inversie van haar baarmoeder is het proces na de bevalling elke keer extra zwaar geweest. Toen ze de derde keer moest bevallen was het dus belangrijk dat het ziekenhuis en Anneke extra goed waren voorbereid. Lees hoe kleine veranderingen en oplossingen een groot verschil hebben gemaakt in haar herstel van deze zeldzame complicatie.

Laten we bij het begin beginnen, hoe ging je zwangerschap?

“De zwangerschap zelf ging goed. De eerste twaalf weken was ik een beetje misselijk, maar daarna voelde ik me steeds beter. Ik heb drie kinderen en dit was de beste zwangerschap van de drie. Al mijn 3 bevallingen waren in het IJsselland Ziekenhuis.”

Kun je iets vertellen over je bevalervaring hier in het ziekenhuis?

“Mijn eerste twee bevallingen waren allebei vrij traumatisch. Na mijn eerste bevalling keerde mijn baarmoeder binnenstebuiten en ben ik op de intensive care beland. Dit terwijl mijn baby in het geboortecentrum lag. Dit was vervelend omdat ik niet direct met mijn kindje samen kon zijn en omdat mijn man de hele tijd tussen de Intensive Care en het Geboortecentrum in rende. De complicatie en het herstel ervan waren lichamelijk ook erg zwaar. Ik kon niet lopen en ik kon mijn baby niet optillen. Mentaal had ik de angst dat ik dood zou gaan en dat ik mijn pasgeboren kindje achter zou laten. ”

“Toen ik een tweede keer zwanger raakte heeft het ziekenhuis dit veel beter in de gaten gehouden. Uiteindelijk ging de bevalling zelf goed, maar om en nabij 8 uur na de bevalling ging het toch weer fout. Ik kreeg weer last van helse pijnen, flauwvallen, stuipen en extreem bloedverlies. Ik ben toen in de avond geopereerd en ik kreeg in de ochtend bloedtransfusie. En dat terwijl het in het begin allemaal leek goed te komen! Na de geboorte van mijn tweede kind ben ik uiteindelijk ook een jaar thuis geweest om te herstellen van de bevalling.”

En toen raakte je zwanger van de derde...Kun je ons meenemen van begin tot eind?

“Tijdens mijn derde zwangerschap was het voor mij een belangrijke voorwaarde dat er naar mij geluisterd werd. De laatste keer dat deze complicatie voorkwam in Rotterdam was 20 jaar geleden, dat maakte het voor mij best eng. Toch merkte ik tijdens mijn bevalling dat iedereen mijn verhaal kende, dit gaf zo veel veiligheid! Mijn verloskundige Judith was heel was heel rustig, wat mij ook een gevoel van rust gaf. Ook had ik een fantastische verpleegkundige, genaamd Jamie, die die dag voor mij zorgde. Ik had mezelf van tevoren voorgenomen dat ik echt naar mijn lijf wilde luisteren en de verpleegkundige hield hier rekening mee. Een voorbeeld hiervan is dat ik het fijn vond als het stil was tijdens een wee, zodat ik mij goed kon concentreren. Iedereen hield zich hier ook aan. Het was allemaal met elkaar gecommuniceerd, dat was heel erg prettig.”

“Ik kwam op een gepland tijdstip naar het ziekenhuis omdat ik ingeleid moest worden. Er werd een ballonnetje geplaatst, die er s ’nachts zelf uitviel. De ochtend daarna werd ik een uur van tevoren geïnformeerd dat ze de vliezen zouden komen doorbreken. Dit was heel fijn, omdat ik hierdoor nog tijd had om me hier rustig op voor te bereiden en te douchen. Nadat mijn vliezen uiteindelijk doorgeprikt waren ging alles heel snel.”

“Door mijn complicatie wist ik van tevoren al dat ik geopereerd moest worden na mijn bevalling. De verloskundige wist dat ik opzag tegen deze operatie. Ik heb toen een verloskundig coach toegewezen gekregen, Dosha. Aan haar kon ik alles vragen. Huilen, lachen, het maakte allemaal niet uit. Ze maakte alle tijd voor mij en dit gaf mij heel veel rust. Dosha kwam ook met goede initiatieven. Alles kon en mocht, ik kreeg nooit een nee en er was altijd ruimte om te kijken wat er mogelijk was.”

“Ik zag er ook tegenop dat ik direct na de bevalling naar de operatiekamer moest, ik moest dus direct weg van m’n kind. Bij mijn oudste merkte ik dat het veel tijd heeft gekost om alle herinneringen weer terug te krijgen en een band op te bouwen. Ik heb nu wel een goede band met mijn oudste, begrijp me niet verkeerd, maar ik merk wel dat de band anders is in vergelijking de band met mijn tweede kind.”

“Omdat ik aangaf dat ik niet weer de band met mijn tweede dochter wilde missen stelde een verloskundige van mijn eigen praktijk mij de vraag “wat kunnen we daaraan doen?”. Na een beetje sparren kwam zij uiteindelijk met het idee om mijn pasgeboren baby mee te laten rijden naar de OK. Hierna zou de baby overhandigd worden aan mijn man. Hierdoor kon ik wel het eerste huid-op-huid contact hebben. Dat gun ik echt iedere moeder! Het was ook heel fijn dat er een coassistent was die foto’s heeft gemaakt van het hele proces. Door alle spanning gaat alles een beetje langs je heen. Zo heb ik veel gehad aan een foto dat de navelstreng werd doorgeknipt en dat de baby met mijn man weer terugging naar het geboortecentrum, nadat de baby met mij was meegereden. Deze foto’s hielpen mij echt bij het verwerkingsproces.”

Dit klinkt ook alsof jullie tot een nieuwe oplossing zijn gekomen voor andere moeders die iets soortegelijks meemaken.  

“Ja, dat hoop ik echt! Ik heb gemerkt hoe belangrijk dit is voor de verwerking. Bij mijn eerste bevalling duurde de verwerking erg lang, bij mijn tweede bevalling heb ik besloten om EMDR therapie te nemen, ook voor de verwerking van de eerste bevalling. Ik miste namelijk veel flarden in mijn herinneringen aan de eerste bevalling, hierdoor vulde ik die lege delen zelf in, ik wist dus niet zeker of mijn versie van de herinnering ook waar was. Bij mijn laatste bevalling zijn er foto’s/beelden gemaakt, waardoor ik geen lege delen meer in mijn herinneringen had en mij niet hoefde af te vragen of mijn herinneringen klopte. Ook is het fijn dat ik even terug kan kijken naar de foto’s als ik dit wil. Dit is iets kleins wat op mij een grote positieve impact heeft gehad.”

Heb je ook hypnobirthing gevolgd bij Eric Moleman?

“Ja, toen ik zwanger was van mijn tweede kind volgde ik hypnobirthing bij hem. Ik had last van een trauma van de eerste bevalling. Ik wist wel dat ik zwanger was, maar ik deed alsof ik niet zou bevallen, alsof ik voor altijd zwanger zou blijven. Mijn gynaecoloog merkte dit op en heeft mij uiteindelijk doorverwezen naar Eric. De eerste keer dat we elkaar spraken had ik er niet veel vertrouwen in. Maar toen ik mij eenmaal eraan toegaf, gaf het mij zo veel rust. Mijn partner was ook helemaal onder de indruk. Eric heeft een bepaalde rust over zich heen waaraan je je wel moét overgeven. Zelfs toen ik al klaar was met de sessies kon ik zijn stem in mijn hoofd horen. Ik heb hier veel aan gehad, ook bij de laatste bevalling. Bij de laatste bevalling heb ik dan ook veel aan de opnames van de hypnobirthingsessies gehad.”

En hoe gaat het nu met je? “Ik heb nog wel een beetje last. Ik doe er nou eenmaal langer over om te herstellen van een bevalling. Maar als ik het vergelijk met de bevallingen van die eerste twee gaat het herstel wel echt veel sneller dan ooit. Zo kon ik na 4 weken alweer auto rijden. Bij mijn eerste bevalling kon ik na anderhalve maand nog niet eens lopen, dus dat is echt een enorm verschil. Ik heb het idee dat mijn mindset ook echt helpt bij mijn herstel. Hoe het in het ziekenhuis is verlopen heeft echt aan mijn mindset bijgedragen.”

Knap ook, dat je hebt gezegd waar het op sloeg en dat je zelf ook hebt meegedacht in je verhaal.

“Dankje, ik hoop dat ik andere moeders ook kan helpen met mijn verhaal doordat ze zien dan er meer kan dat mogelijk lijkt. Bij je eerste zwangerschap kan je zo overweldigd raken door alles wat er gebeurt. Ik werk zelf ook in de zorg en ik probeer ook in mijn werk te kijken naar wat er allemaal wel kan in plaats van direct te kijken hoe we het altijd doen. Nu ik zelf patiënt was merkte ik hoe groot verschil zoiets kleins kan maken. Een kleine verandering dat de het karretje meeging, was voor mij een heel groot gebaar. Dit heeft zelfs meegeholpen aan mijn verwerkingsproces.”

“Ik werd met 34 weken onverwachts opgenomen. Dit kwam voor mij als een grote verassing. Wij hebben thuis namelijk een traditie waarbij we met z’n allen gezellig samen kip en friet eten van hetzelfde bord eten, we noemen dat de kippiepan. Toen ik werd opgenomen wilde ik eigenlijk niet blijven, omdat we de kippiepan zouden eten. Maaike, de verpleegkundige kwam met het geweldige idee om mijn man een bakje kippiepan mee te laten nemen, zodat we dat hier konden opwarmen. Dat vond ik ook zo verschrikkelijk leuk! Dit is ook weer zoiets kleins wat het voor mij toch heel bijzonder heeft gemaakt. Je hoort allemaal negatief nieuws over de zorg en het zorgtekort, maar deze kleine dingen maken de zorg voor mij juist heel positief! Het is fijn dat er is gekeken naar wat wél kan. In het ziekenhuis wil je mensen beter maken en herstellen, dit is daar ook een belangrijk onderdeel van. Zodat iemand kan begrijpen wat er gaat gebeuren. Zulke kleine dingen kunnen voor iedereen anders zijn, maar zijn wel zo belangrijk! “

En hoe heeft je partner dit allemaal ervaren?

“Heel erg positief. Hij vertelt ook aan iedereen hoe fantastisch de bevalling is gegaan. Voor een ander kan dit tegenstrijdig voelen. Maar ik ben eeuwig dankbaar hoe dit is gegaan. Omdat ik er zo positief op terugkijk, heeft dit mij ook geholpen in mijn herstel. We gaan volgende week ook lekker een midweekje weg met het hele gezin om alles te laten landen. Ik ben zelf ook van plan om nog een keer terug te gaan naar het Geboortecentrum om even te kijken. Bij de tweede heeft dit heel erg geholpen. Heel simpel, heel even terug, om het af te sluiten en even fysiek de medewerkers te bedanken. Het is fijn dat het Geboortecentrum daar open in is. Toen ik ziek werd na de kraamperiode hoefde ik maar één telefoontje naar de medische verloskundige te plegen en kon ik gelijk geholpen worden, dit was zo prettig!"